John Frawley: Συζητήσεις επάνω στη Γεννέθλια Αστρολογία κεφ. 3

Ποιοί είναι αυτοί που Τον εμπαίζουν; Οι τέσσερεις ιδιοσυγκρασίες"

Ήταν τέσσερεις από αυτούς, καθώς είδα. Στα μάτια μου η σύνδεσή τους με τους τύπους των ιδιοσυγκρασιών ήταν λιγότερο καθαρή. Εκείνος συνέχισε: "μπορούμε να δούμε αυτόν τον πίνακα ως ο Χριστός μέσα στον κόσμο, κυκλωμένος από τους τέσσερεις τύπους της ανθρωπότητας. Ή, μπορούμε να δούμε το όλο πράγμα σαν την πνευματική τυραννία από τις τέσσερεις ιδιοσυγκρασίες εντός του ανθρώπου. Δες τον άνδρα πάνω αριστερά. Είναι ο αιματώδης τύπος. Δες το βέλος στο καπέλο του: το όπλο του είναι μέσα στο κεφάλι του, επειδή ο τύπος του αιματώδους σχετίζεται με το μυαλό. Να θυμάσαι, αυτό δεν σημαίνει ότι οι αιματώδεις είναι λαμπρότεροι νόες από τους άλλους. Βλέπω και το σκυλί μου να κάθεται και να σκέφτεται μερικές φορές. Αυτό δεν σημαίνει ότι εφευρίσκει σπουδαίους μηχανισμούς ή ότι λύνει τα μπερδεμένα προβλήματα της λογικής, αλλά σκέφτεται, πράγμα που κάνει ο αιματώδης.

    Επάνω δεξιά, έχουμε τον χολερικό τύπο. Είναι ένας ιππότης - δες τα φύλλα της βελανιδιάς στο καπέλλο του. Δες το κολλάρο σκύλου γύρω από το λαιμό του: είναι άγριος, μάλιστα, αλλά δείχνει επίσης ότι ο χολερικός πρέπει να καθοδηγείται. Τα δυο καυτά ταμπεραμέντα  - το καυτό/υγρό και το καυτό/ξηρό - βρίσκονται στο πάνω μέρος της εικόνας, επειδή η θερμότητα ανεβαίνει.

     Κάτω αριστερά, έχουμε τον μελαγχολικό τύπο. Αυτός θέλει να έχει, να κρατάει. Πρόσεξε πώς κρατάει σφιχτά το πουγκί με τα λεφτά του καθώς μαλώνει τον Χριστό.

     Έπειτα, ακριβώς κάτω είναι η θέση των σκλάβων, έχουμε τον πλαδαρό μας φλεγματικό, που θέλει να αισθάνεται, να διαμαρτύρεται έντονα μπερδεμένος από τους πόθους του."

    "Εντάξει θείε - αλλά αυτός ο μελαγχολικός δεν μου μοιάζει για αγρότης. Δεν είναι ο ταλαιπωρημένος από τον καθημερινό μόχθο στα χωράφια."

    "Να θυμάσαι ότι περιλαμβάνουμε όλην την ανθρωπότητα, με όλη της την ποικιλία, μέσα σε αυτούς τους τέσσερεις ριζικούς τύπους.  Κάθε εικόνα από αυτούς τους τύπους περιλαμβάνει κάποια στοιχεία από αυτούς και εξαιρεί κάποια άλλα. Ο Bosch πρέπει να χρησιμοποίησε τις εικόνες των τεσσάρων ταμπεραμέντων από κάποιο ιατρικό βιβλίο της εποχής του, οι οποίες προέρχονται από τον Γαληνό. Επειδή η εικονογραφία προέρχεται από ιατρική πηγή αποτυπώνει τους τύπους ακραία.  Αυτό είναι ιδιαίτερα φανερό με τον μελαγχολικό και τον φλεγματικό τύπο. Ο ακραίος μελαγχολικός τείνει να έχει και να κρατά τόσο σφιχτά, που ούτε τρέφεται κανονικά, από το φόβο μήπως ξοδέψει αυτό που έχει μέσα στο πουγκί του"

    "Αρα δεν μοιάζει έτσι ο κάθε μελαγχολικός;"

    "Όχι - ούτε συμπεριφέρεται με ακραία συμπεριφορά!" είπε γελώντας.  "Κανείς δεν μπορεί να είναι καθαρό παράδειγμα της κάθε ιδιοσυγκρασίας. Είναι σημαντικό να το θυμόμαστε αυτό, γιατί θα μετρήσεις διαφορετικά μεγέθη στα ταμπεραμέντα, και συχνά θα σου φαίνεται ότι αντιφάσκουν μεταξύ τους. Μερικές φορές πραγματικά το ένα θα αντιτίθεται στο άλλο, και αυτό θα γίνεται γιατί ο μελετητής τους θα είναι λάθος, αλλά συχνά οι διαφορές δεν είναι καθόλου αντιφατικές. Πάντα να θυμάσαι ότι το αρχικό μοντέλο που έχει ο ίδιος ο συγγραφέας, αναπόφευκτα, συνειδητά  ή ασυνείδητα -   θα επηρεάζει τα συμπεράσματα που αντλεί. Για παράδειγμα, πολλά από αυτά που η βιβλιογραφία μας λέει για τις ιδιοσυγκρασίες είναι γραμμένα από τη γωνία της ιατρικής οπτικής - συνεπώς, μας μιλά για παθολογικές καταστάσεις. Ένας συγγραφέας που βασίζει την ιδιοσυγκρασιακή ανάλυση σε αυτό το μοντέλο συχνά θα διαφέρει από αυτά που εγώ σου λέω. Σ' επέκταση αυτού που γνωρίζουμε και οι δυο για τί πράγμα μιλάμε, αυτή  η διαφορά θα είναι στα εξωτερικά χαρακτηριστικά παρά στις ουσιώδεις ποιότητες, αλλά καθώς τα μοναδικά εξωτερικά χαρακτηριστικά είναι όλα όσα μπορούμε να περιγράψουμε αυτό μπορεί να φαίνεται αντιφατικό.
 Δεν εργάζομαι μέσα από ιατρικό μοντέλο παιδί μου. Το μοντέλο μου είναι πολύ καθαρό: Θέλω ένα σύστημα που μας διαιρεί σε τέσσερεις ομάδες:

Αυτήν που δρά: την χολερική
Αυτήν που σκέφτεται: την αιματώδη
Αυτήν που θέλει να έχει και να κρατά: την μελαγχολική
Αυτήν που θέλει να αισθάνεται: την φλεγματική

    "Σωστά θείε. Αλλά συνδέεται η ιδιοσυγκρασία με την εμφάνιση, όπως στην εικόνα του Bosch;

    "Κατά πολύ. Υπάρχει μια δημοφιλής ιδέα ότι μπορείς να βρείς κάποιου το ζώδιο από την εμφάνισή του. Φυσικά και μπορείς. Στη μια φορά σε κάθε δώδεκα προσπάθειες. Αλλά η ιδιοσυγκρασία είναι χτυπητή στο μάτι, ειδικά αν το ταμπεραμέντο είναι έντονο. Είναι πιο δύσκολο να την διακρίνεις στους περισσότερο ισορροπημενους τύπους, με το καυτό, το κρύο, το υγρό ή το ξηρό στοιχείο σε περισότερη ή λιγότερη ισομέρεια, και φυσικά δύσκολο να το πει κανείς. Αλλά όταν ο Chaucer έλεγε ότι κάποιος είναι χολερικός, δεν έλεγε στους αναγνώστες του μόνο για το χαρακτήρα του προσώπου, άλλα έδινε και μια πρόχειρη ιδέα για το πώς έμοιαζε. Είναι ένας εύκολος τρόπος για να βγάλεις γέλιο μέσα από το θέατρο: έχεις κάποιον που από εμφάνιση αποτελεί φανερό παράδειγμα του ενός τύπου, και τον βάζεις να δρά με τον τρόπο ενός διαφορετικού τύπου.  Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός στην ανάλυση της ιδιοσυγκρασίας για να το βρεις αστείο. Είμαι σίγουρος ότι το έχεις δει χιλιάδες φορές."

    "Τον τύπο που δείχνει τελείως σπασίκλας ενώ παριστάνει τον σκληρό;"

     "Ναί. Ή τον σκληρό που προσπαθεί να παίξει το ρόλο του σπασίκλα.  Έτσι, σε γενικές γραμμές, ο αιματώδης τύπος είναι: ψηλότερος ή κοντύτερος;"

    "Ψηλότερος."
   
    "Ναι, ψηλότερος. Αυτοί είναι οι τύποι του αέρα: θέλουν να ανέβουν προς τα πάνω. Παχύτερος ή λεπτότερος;"

    "Λεπτότερος."
  
    "Ναι. Όλα βρίσκονται μέσα στο κεφάλι τους, κι έτσι δεν ανησυχούν για το τι θα φάνε, είναι ευτυχείς όταν έχουν μια καλή σκέψη. Εγώ δεν είμαι, όπως έχεις παρατηρήσει, τύπος αιματώδης."

     Οχι, ο θείος μου σίγουρα δεν περιλαμβάνεται σε αυτούς που θα ικανοποιηθούν με μια καλή σκέψη όταν τίθεται θέμα φαγητού.
 
    "Έτσι, ο χολερικός τύπος", υπέθεσα, "θα πρέπει να είναι κοντός και εύσωμος σαν ένα σκυλί bullmastiff;"

    "Ακριβώς. Φτιαγμένος για δράση. Σκέψου τον τρόπο που δίνουν έμφαση οι Αμερικανοί στρατιώτες σε αυτό το τετράγωνο στύλ με το περίεργο κούρεμα που έχουν. Δεν είμαι σίγουρος ότι τους κάνει πιο χολερικούς και πιο πολεμικούς από κάποιο  Σπάνιελ King Charle's cavalier, αλλά αυτό είναι το αποτέλεσμα που κυνηγούν. Τι θα πούμε για έναν μελαγχολικό;"

    "Είναι αγρότης. Βαρύς υποθέτω και αργοκίνητος."
   
    "Ναι. Μολονότι αυτή η ιδιοσυγκρασία είναι κρύα και ξηρή, μπορούν επίσης να έχουν την άπαχη και μαραμένη εμφάνιση, ειδικά όσο μεγαλώνουν - σαν τον μελαγχολικό στόν πίνακα του Bosch.  

    "Έτσι ο φλεγματικός θα μοιάζει με τον Μπαλού τον αρκούδο: μαλακός και σαρκώδης. Σαν τον φλεγματικό στον πίνακα."

     "Ναι. Και τελικά, ποιές ειναι οι συνέπειες των περισσότερων πραγμάτων που σε κάνουν να νιώθεις καλά; Σαν αυτές από τα γλυκά της θείας σου, για παράδειγμα".   Είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι πόσο μπορεί ενας άνθρωπος να φάει, αλλά ήταν Χριστούγεννα...
     "Θα ψάξουμε περισσότερο για να βρούμε την εξωτερική εμφάνιση μέσα από τον χάρτη αργότερα. Για την ώρα, είναι αρκετό να ξέρεις ότι η ιδιοσυγκρασία του ατόμου έχει μεγάλο λόγο γι αυτήν. Ό,τι άλλα στοιχεία εμφάνισης θα πρέπει να διαβαστούν με το ένα μάτι πάνω στην ιδιοσυγκρασία."

    "Αν το ταμπεραμέντο επηρεάζει τον τρόπο που δείχνει το σώμα, μας λέει επίσης τίποτε για το είδος των ασθενειών που πρόκειται να έχει το σώμα;"

    "Ασφαλώς! Το σπουδαιότερο μοναδικό πράγμα που η σύγχρονη ιατρική θα μπορούσε να θυμηθεί από τό στραγγαλισμένο παρελθόν είναι η γνώση της ιδιοσυγκρασίας. Αυτό θα μπορούσε να δείξει στους γιατρούς γιατί ένα συγκεκριμένο φάρμακο που θα μπορούσε να δουλέψει, για παράδειγμα, σ ' έναν καυτό/ξηρό ασθενή μπορεί να μην κάνει τίποτε παρά να βλάψει έναν κρύο/υγρό.  Όλοι γνωρίζουμε ενστικτωδώς ότι η εμφάνιση και οι τρόποι συνδέονται. Βλέπουμε το πρόσωπο και γνωρίζουμε  πολύ καλά τί μπορούμε να περιμένουμε από αυτό. Η ιδιοσυγκρασία υπάρχει σε αυτό το σημείο της διεπαφής ανάμεσα στο μυαλό και το σώμα.  Έχει, όπως πάντα, το ένα πόδι στην ψυχολογία μας και το άλλο στην φυσιολογία μας. Έτσι, η ατομική μας ισορροπία  - το ατομικό μας ταμπεραμέντο - έχει πολύ να κάνει με τις ασθένειες τις οποίες πρόκειται να υποφέρουμε. Έχει μεγάλη σημασία στην ιατρική αστρολογία.

    "Κάθε ιδιοσυγκρασία θα είναι δεκτική σε διάφορες πιθανότητες ασθενείας και θα αποκλείει άλλες. Οσο πιο πολύ ισχύει αυτό τόσο πιο έντονο θα είναι το ταμπεραμέντο. Άν έχεις ένα τέλεια ισορροπημένο ταμπεραμέντο, είσαι τυχερός: μπορείς να αρπάξεις τα πάντα!

    "Ας υποθέσουμε ότι έχεις ένα εξαιρετικά καυτό ταμπεραμέντο. Η ιδιοσυγκρασία σου είναι σαν ένα κατσαρόλι με γάλα που σιγοβράζει στη φωτιά: αν είναι ήδη καυτό, δεν θέλει πολύ επιπρόσθετη θερμότητα για να ξεχειλίσει στο βράσιμο.  Έτσι θα τείνεις να υποφέρεις από καυτού τύπου ασθένειες: ασθένειες του δέρματος, καρδιακές προσβολές, πυρετούς, τέτοια πράγματα.  Ένα δυνατά καυτό/ ξηρό ταμπεραμέντο τείνει λιγότερο να υποφέρει απο βρογχίτιδα, πλευρίτιδα  και παρόμοιες κρύες υγρές ασθένειες, οι οποίες παράγουν φλεγματικό στοιχείο.  Σίγουρα δεν χρειάζεται να σου πώ ποιος είναι ο τύπος που αρπάζει τα πιο βαριά κρυολογήματα.
    Το καυτό/υγρό ταμπεραμέντο σχετίζεται με το αίμα. Τώρα, το αίμα στην παραδοσιακή ιατρική ορολογία δεν είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που συνήθως ονομάζουμε αίμα, αλλά μπορούμε χαλαρά να το πούμε έτσι.  Έτσι από τη μια θα περιμέναμε ο αιματώδης να είναι περισσότερο ευαίσθητος σε πράγματα όπως το άσθμα, οι αλλεργίες, οι νευρικές δυσκολίες, και από την άλλη, αυτό που η αγαπητή γιαγιά μου αποκαλεί "κακό αίμα". Πάρα πολύ λεπτό, αραιό το αίμα, που θα μπορούσε να φέρει σαν αποτέλεσμα  την λευχαιμία, ή να είναι τόσο πηχτό - προκαλώντας πυκνώσεις και έτσι αποπληξίες.
    Ο κρύος/ξηρός τύπος, ο μελαγχολικός, τείνει να υποφέρει από πράγματα όπως η ακαμψία των αρθρώσεων, η δυσκολία στην κίνηση - ειδικά του χεριού μέσα στην τσέπη, η δισκοιλιότητα σε οποιοδήποτε επίπεδο, είτε φυσικό είτε ψυχικό.
    Τώρα παιδί μου, δεν μπορώ να τονίσω αρκετά ότι αυτές είναι οι γενικές αρχές:'αν δεν τ' αλλάζει κάτι άλλο'. Υπάρχει πολύ περισσότερο όσον αφορά την ιατρική ανάλυση από αυτό και μόνο.
    Αλλά αρκετά με τα ιατρικά θέματα. Η ιδιοσυγκρασία είναι μεγαλύτερης σημασίας με άλλους τρόπους επίσης. Υποθέτω ότι έχεις δοκιμάσει να βάλεις το χεράκι σου στη συναστρία μια δυό φορές;"

    Κοκκίνησα. Νά ταν μόνο μιά και δυό, ή μόνο η αρχή! Πόσες φορές έκανα σύγκριση το χάρτη μου με κάποιου κοριτσιού; Ούτε σε εκείνη τη λαμπρή σχέση που τόσο συχνά έβρισκα ότι θα ρχόταν για να φύγει.        
   "Εεε;" συνέχισε, "Βλέπω ότι το έχεις κάνει. Ο θρίαμβος της ελπίδας πάνω από την εμπειρία, αγόρι μου. Με εκπλήσσει πόσο χρόνο μπορούν να χάσουν οι άνθρωποι σε κάτι που επαναλαμβανόμενα τους δείχνει πως δεν δουλεύει."

    "Δηλαδή η συναστρία είναι χάσιμο χρόνου θείε;"
 
    "Με τον τρόπο που γίνεται, για τους λόγους που γίνεται, το πιο σίγουρο. Για να χρησιμοποιήσουμε τη συναστρία ώστε να απαντήσουμε αν δυο άνθρωποι θα ερωτευθούν ή όχι είναι κατάχρηση. Αλλά υπάρχουν επίσης πολλοί τεχνικοί λόγοι για τους οποίους δεν δουλεύει. Ένας από αυτούς είναι η αποτυχία υπολογισμού της ιδιοσυγκρασίας.  Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός πραγμάτων τα οποία θα ανάψουν τη φλόγα της έλξης ανάμεσα σε δυο ανθρώπους - η δική σου η αγαπητή θεία βρήκε ένα - δυο σε μένα, μια φορά κι έναν καιρό. Αλλά αν θέλουμε να γνωρίζουμε αν αυτοί οι δυο άνθρωποι πρόκειται να κρατήσουν μαζί τη φλόγα που κάποτε άναψαν, πρέπει να αρχίσουμε την αναζήτησή μας με τις ιδιοσυγκρασίες τους."  

    "Όμοιος - ομοίω, τότε, θείε;"

    "Θα μπορούσες να το σκεφτείς κι έτσι. Αλλά απάντησέ μου σε αυτό: ας υποθέσουμε ότι ένα πολύ καυτό/ξηρό πρόσωπο, ένας χολερικός τύπος, ανακατεύεται με έναν άλλο χολερικό τύπο. Τί θα κάνουν αυτοί;"

    "Καυγά!" απάντησα.
 
    "Ακριβώς, θα φιλονικήσουν. Ή προκειμένου να ισορροπήσουν το καυτό τους στοιχείο, θα πάνε σε μια πάμπ και θα απορροφήσουν πολύ κρύο υγρό είδος. Το οποίο φυσικά, ρίχνει λάδι στη φωτιά τους. Μπορεί να μην ειναι προφανές, αλλά παρ'όλα αυτά  υπάρχει μια ελάχιστη σχέση ανάμεσα στα υγρά όπως ο ωκεανός, ή το κρασί, και τη φωτιά. Αυτά το υγρό μπορεί να δείχνει κρύο, αλλά έχει φωτιά εντός του".

    Άρχισα να σκέφτομαι ότι πρέπει να μετακινήσω το μπράντυ από κοντά του.
   "Αυτά τα υγρά, το υγρό στοιχείο: για εμάς είναι φλέγμα, το κρύο/υγρό,  που είναι ο λόγος που ο καυτός/ξηρός στρατιώτης μας  θα πάει να βρεί για να πετύχει την εσωτερική του ισορροπία. Αλλά το φλέγμα βγαίνει από την ελληνική λέξη για τη φλόγα. Έτσι, ενώ είναι νερό - ή κρασί: πολύ ίδιο πράγματι - για εμάς βγαίνει από την φωτιά. Η φωτιά δημιουργεί το φλέγμα."
  
   Πρέπει να φάνηκα τουλάχιστον όσο αμήχανος ένιωσα. Με είχε χάσει εντελώς .
"Σκέψου το" εξήγησε ."Τί συμβαίνει όταν τρως πολύ τσίλι; Ξαφνικά παράγεις πολύ φλέγμα, για να έρθεις στα καλά σου. Τί γίνεται όταν κάψεις το δάχτυλό σου; Του βάζεις επάνω έναν άσπρο επίδεσμο με κρύο υγρό υλικό.  Ή θυμήσου την δημιουργία των τεσσάρων στοιχείων, πώς η θερμότητα της Θεϊκής λάμψης πάνω στην κρύα/ξηρή γή που προκαλεί την υγρασία. "

   "Εντάξει θείε, έτσι καταναλώνουν αυτό το κρύο/υγρό υλικό, αλλά αξαιτίας της φωτιάς, τους κάνει να φιλονικούν περισσότερο."

   "Σωστά. Έτσι, αν ένας χολερικός τύπος κολλήσει με έναν άλλο χολερικό τύπο, θα υπάρχει πρόβλημα. Θα είναι καλά όσο θα έχουν κοινό μέτωπο ενάντια κάποιου άλλου, αλλά αν φύγει αυτός από τη μέση αυτοί θα μάχονται ο ένας τον άλλο."

   "Τί γίνεται όταν ένας αιματώδης τύπος είναι μαζί με έναν άλλο αιματώδη;"

   "Πολλά λόγια;"

   "Ναι! Ποιός θα τηλεφωνήσει για το ντελίβερυ; Δεν ξέρω. Ας το κουβεντιάσουμε πρώτα για κανένα εξάρι ώρες". Μέσα σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα όλοι θα έχουν λιμοκτονήσει της πείνας. Ή αν βάλεις μαζί δυο κρύους ξηρούς τύπους, μελαχολικούς, τί γινεται;"

    Δεν είχα απάντηση

   "Ακριβώς. Όχι πολλά! Βαριούνται ο ένας τον άλλο μέχρι θανάτου. Αυτός κάθεται στη μια άκρη του τραπεζιού για τέσερα χρόνια, αυτή κάθεται από την άλλη μεριά του τραπεζιού για τέσσερα χρόνια, και δεν έχουν αλλάξει κουβέντα. Περιστασιακά ένα κρύο αεράκι μπαίνει στο σπίτι και φυσάει λίγη από τη σκόνη που πιάνουν αυτοί οι δυο"

   "Και αν έχεις δυο φλεγματικούς μαζί;"

   "Δεν τους φτάνει το κρασί όλου του κόσμου! Μια άγρια πλημμύρα της επιθυμίας, που βυθίζεται στο λήθαργο. Έτσι, και με τους τέσσερεις αυτούς τύπους, το ταίριασμα με τους ίδιους τους δεν υπόσχεται και πολλά"

  "Μιλάς για ισορροπία θείε. Μπορούν να ταιριάξουν με το αντίθετο τους: θα δημιουργούν μια τέλεια ισορροπία."

  "Θα μπορούσε να φανεί έτσι. Κι αυτή είναι μια καλή σκέψη αγόρι μου: αρχίζεις και το πιάνεις το νόημα. Αλλά δεν δουλεύει έτσι στην πράξη. Ένας μελαγχολικός τύπος θα μπορούσε να κολλήσει με έναν αιματώδη τύπο. Ο μελαγχολικός κρύος και ξηρός θα μπορούσε να ισορροπήσει με το καυτό και υγρό του αιματώδους τύπου σε μια πανέμορφη ένωση, καλύπτοντας και τα τέσσερα στοιχεία: καυτό, κρύο, υγρό και ξηρό. Αλλά φαντάσου: υπάρχει ο μελαγχολικός μας αγρότης, έξω στα χωράφια του, χωμένος ως τα γόνατα στην κοπριά, κοιτάζοντας το ηλιοβασίλεμα μ' ένα ευχάριστο στοχαστικό χαμόγελο στο πρόσωπό του, ευτυχής σαν τον Λάρρυ. Ξαφνικά εμφανίζεται ένας αρωματισμένος μικρός γραφέας από την πόλη, με ένα κομπιούτερ στο ένα χέρι και ένα βιβλίο με κανόνες στο άλλο, να θέλει να κάνει πρόσθεση σε κάθε σπόρο σιταριού μέσα στο χωράφι, να το διαιρέσει τον αριθμό των γουρουνιών, έπειτα να αφαιρέσει τον αρθμό  που πρωτοσκέφτηκε. Τί θα συμβεί; Κοιτάζουν ο ένας τον άλλο ακατανόητα. Ο αγρότης σκέφτεται 'γιατί αυτός ο τρελλός θέλει να προσθέσει τους σπόρους του σιταριού μου με τον αριθμό των γουρουνιών;' ο γραφέας σκέφτεται 'τί ειναι αυτός ο τρελλός που στέκεται μέσα στις κοπριές;' Τέλεια ακατανοησία"

  "Οκ, έτσι το να είναι ίδιοι δεν δουλεύει. Το να είναι διαφορετικοί δεν δουλεύει. Δουλεύει το μισό - μισό;

  "Ναι. Μιλάω φυσικά για βασικές αρχές εδώ: κανένας δεν είναι ολοκληρωτικά χολερικός ή ολοκληρωτικά μελαγχολικός. Όλοι μας έχουμε κάτι από όλους τους τύπους, αλλιώς δεν θα ήμαστε άνθρωποι. Αλλα όσο πιο πολύ συμμορφωνόμαστε στη φύση του ενός τύπου, τόσο πιο πολύ βρίσκουμε αυτά τα προβλήματα. Για ένα δεσμό που διαρκεί,  έχει περισσότερο νόημα αρχικά, για ένα κρύο/ξηρό πρόσωπο να συνδεθεί με κάποιον που είναι είτε κρύος/υγρός είτε καυτός/ξηρός. Αυτό τους δίνει ένα στοιχείο κοινό, κι έτσι δεν αναπαραγάγουν ο ένας τον άλλο. Να θυμάσαι παιδί μου, ότι το να αναπαραγάγει ο ένας τον άλλο δεν είναι κάτι που αφορά μια σχέση, αν και μπορεί καμιά φορά να φαίνεται δελεαστικό."

  Τον κοίταξα, κι ύστερα τη θεία. Όχι, το να αντιγράφεις τον άλλο σίγουρα δεν έχει να κάνει με το τί είναι σχέση.

  "Ασε με να σου πω μια ιστορία", συνέχισε. "Αυτή παρουσιάζει τη δύναμη του στόχου που έχουμε μέσα μας για να επιτύχουμε την ισορροπία. Ίσως έχεις ακούσει για τον Wilhelm Reich. Ήταν σπουδαίο όνομα όταν ήμουν νέος. Γεννήθηκε σε ένα αγρόκτημα στην Αυστρία. Δεν ξέρω τίποτε για τον χάρτη του πατέρα του, αλλά από τα λεγόμενα του Reich για τον πατέρα του στα νιάτα του ο πατέρας του πρέπει να ήταν εξαιρετικά χολερικός"

  Τον διέκοψα, "Δεν θα έπρεπε να είναι μελαγχολικός αφού ήταν αγρότης;"

  "Μπορεί να έπρεπε, αλλά δεν ήταν. Φυσικά, οι άνθρωποι δεν ακολουθούν το επαγγελματικό μονοπάτι που ταιριάζει στους τύπους τους. Ο κόσμος θα ήταν πιο ευτυχισμένος αν το έκαναν. Κυβερνούσε το κτήμα του με σιδερένιο χέρι, οι εργάτες του ζούσαν τρομοκρατημένοι από αυτόν.

  "Μια μέρα, όταν ο Reich ήταν πολύ μικρός, βρήκε τη μητέρα του στο κρεββάτι με έναν από τους εργάτες του. Το σκεφτόταν για μερικές βδομάδες, και τότε αποφάσισε να το πει του πατέρα. Αυτό δεν ήταν σοφή απόφαση. Ο πατέρας πήρε ένα όπλο και κυνήγησε τον εργάτη ενώ η μητέρα του αυτοκτόνησε με δηλητήριο. Ο πατέρας καταστράφηκε. Ήταν σαν ξαφνικά να βρέθηκε αντιμέτωπος με τις συνέπειες της ίδια του της φύσης: "Κοίτα τί έκανε το χολερικό το μυαλό μου! Η γυναίκα που αγαπώ, η σύζυγός μου, κατέστρεψε τον εαυτό της εξαιτίας του!" Έτσι αποφάσισε να αυτοκτονήσει.
  "Τώρα, έχει το όπλο. Αυτό θα του προσέφερε μια γρήγορη μέθοδο να τελειώνει με τον εαυτό του. Αλλά αυτό, θα τον σκότωνε με χολερικό τρόπο. Αυτό δεν ήταν καλό: δεν θα ικανοποιούσε την ανάγκη του για ισορροπία καθόλου. Έτσι, τί έκανε από τις τύψεις των συνεπειών της καυτής/ξηρής του φύσης; Ηταν μέσα του χειμώνα. Πήγε και στάθηκε μέσα στην παγωμένη λίμνη. Έμεινε εκεί για ώρες ελπίζοντας να πάθει φυματίωση. Τελικά, έπεσε πολύ άρρωστος, αλλά όχι μοιραία. Του πήρε τρία χρόνια για να πεθάνει από την κρύα/υγρή ασθένεια με την οποία ηθελημένα προσπάθησε να ισορροπήσει την καυτή/ξηρή φύση του.  Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα του πόσο βαθιά ριζωμένη είναι αυτή η τάση μέσα μας."

  "Νομίζεις ότι το ότι αυτός ήταν αγρότης του επιδείνωνε το χολερικό του στοιχείο;"

  "Έτσι φαίνεται. Το να βρίσκουμε μια κατάληλη διέξοδο για την ιδιοσυγκρασία μας είναι συνηθισμένο θέμα στις συνεδρίες. Είναι ιδιαίτερο θέμα για τους χολερικούς, επειδή ενσωματώνονται δύσκολα στη σύγχρονη κοινωνία. Ο χολερικός είναι ένας πολεμιστής, αλλά δεν είναι πλέον αποδεκτός στο να λεηλατήσει το επόμενο χωριό κάθε φορά που θα θέλει να βγάλει λίγο από τη χολή του. Ως αρχή, υποτίθεται ότι η λεηλασία πρέπει να ενθαρρύνεται: κρατάει τον χολερικό ευτυχισμένο και τον προστατεύει από το να κάνει καθημερινά ζημιά στον εαυτό του.  Απλά, φυσικά θα προτιμούσαμε τη λεηλασία να την κάνει σε κάποιον άλλο.
  "Ο Κος Βιργίλιος έχει πει κάτι σοφές κουβέντες για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες. Έχεις διαβάσει τα Γεωργικά του;"

  "Αφορούν αγροτικές τεχνικές ε; Όχι ευχαριστώ!"

  "Τί έχεις να χάσεις; Γιατί θά 'πρεπε ένας από τους πιο εξελιγμένους των ποιητών που γράφει για την πλούσια αστική ελίτ να γράψει βιβλίο για τους αγρότες; Πόσα Γεωργικά έχουμε;

  "Τέσσερα νομίζω".

  "Αυτό δεν σου λέει κάτι; Ό,τι υπάρχει στην καρδιά αυτών των υπέροχων ποιημάτων δεν είναι τίποτε άλλο από την εισαγωγή στα ταμπεραμέντα. Υπάρχουν πολλά που μπορεί να μάθει κανείς από εκεί μέσα.

Το παρόν κείμενο είναι απόσπασμα σε μετάφραση στα ελληνικά με την άδεια του συγγραφέα , από το επόμενο βιβλίο του John Frawley που περιμένουμε να εκδοθεί. Περισσότερες πληροφορίες εδώ:   http://www.real-astrology.com/books_1.html