Ανοίγουμε τα πανιά μας...

      Με το Γιάννη Γιαλαμά, στην Εναλλακτική Παιδεία. 

 Για να αντιληφθεί κανείς για τί πράγμα μιλάμε.. Έτσι, στο περίπου....  Από κείμενο του Robert Schmidt.

         Ως ναυτικός λαός, οι Έλληνες πάντα αρέσκονταν σε γνωμικά και αλληγορίες ναυτικού περιεχομένου. Η αστρολογία δεν αποτελούσε βεβαίως εξαίρεση. Οι αστρολόγοι λοιπόν της Ελληνιστικής Περιόδου είχαν την ναυτική αλληγορία, σύμφωνα με την οποία ο καράβι ήταν το γενέθλιο ωροσκόπιο και το λιμάνι αφετηρίας και προορισμού ήταν ο ίδιος ο προορισμός της ζωής (από την γέννηση στον θάνατο):

ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ: Το γενέθλιο ωροσκόπιο

Ο ΟΙΑΞ/ΠΗΔΑΛΙΟ: Ο ωροσκόπος

Ο ΠΗΔΑΛΙΟΥΧΟΣ:
Ο Κύριος του ωροσκόπου, ήτοι αυτός που κουμαντάρει το καράβι της ζωής, δηλαδή ο Πλοίαρχος (Καπετάνιος). Η κατάσταση (δύναμη) του Πηδαλιούχου κρινόταν βάση ποσοστικής και ποιοτικής αξιολογήσεώς του Κυρίου του ωροσκόπου (π.χ. πηδάλιο/ωροσκόπος στον Καρκίνο, Πηδαλιούχος είναι η Σελήνη).

Ο ΚΛΗΡΟΣ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ (ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ ΖΩΗΣ):
Ακολούθως εξεταζόταν η κατάσταση του Κλήρου της Τύχης, η οποία περιγράφει τις τυχαίες περιστάσεις (αστάθμητοι παράγοντες) της ζωής, επί των οποίων δηλαδή δεν έχουμε συνειδητή συμμετοχή. Εάν συνδέεται η Τύχη με το Πηδάλιο (ωροσκόπο), οι περιστάσεις ασκούν έναν μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό ευμενούς/δυσμενούς επίδρασης στον πλου της ζωής. Ο βαθμός ευμένειας/δυσμένειας κρινόταν από την θέση (οικοθεσία) του Κλήρου της Τύχης.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ = Ο ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΠΛΩΡΗΣ:
Ο Κύριος της Τύχης ήταν ο Αξιωματικός Πλήρως, καθήκοντα του οποίου είναι η ομαλή πλεύση του σκάφους και την εκμετάλλευση των όποιων ευκαιριών ανακύπτουν στον πλου. Κρινόταν λοιπόν εάν ο Αξιωματικός Πλώρης βρίσκεται σε αγαστή ή μη συνεργασία με το Πηδάλιο (ωροσκόπος). Αγαστή συνεργασία σημαίνει πως οι περιστάσεις της ζωής βοηθούν στην εκπλήρωση του Προορισμού/Ειμαρμένης. Κακή συνεννόηση σημαίνει πως οι περιστάσεις της ζωής δεν βοηθούν στην εκπλήρωσή του.

ΣΧΕΣΗ ΚΥΡΙΟΥ ΤΥΧΗΣ (ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥ ΠΛΩΡΗΣ) ΜΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ:
Εάν ο Αξιωματικός Πλώρης συνδέεται με την Τύχη, τότε σημαίνει πως εκμεταλλεύεται τις περιστάσεις της ζωής, επιδεικνύοντας προνοητικότητα. Αν όχι, τότε δεν εκμεταλλεύεται τις περιστάσεις της ζωής, επιδεικνύοντας απρονοησία.

Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ/ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ: ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ
Οικοδεσπότης του καραβιού/ζωής είναι ο Κύριος του Φωτός Αιρέσεως (ημερινή γέννηση: Ήλιος & νυκτερινή: Σελήνη). Αν η γέννηση π.χ. είναι ημερινή και ο Ήλιος βρίσκεται στον Υδροχόο, Κύριός του είναι ο Κρόνος. Συνεπώς, Οικοδεσπότης του καραβιού είναι ο Κρόνος, ο οποίος καθορίζει τον προορισμό.
Την ποιότητα πλεύσεως ορίζει το ίδιο το Φως Αιρέσεως μέσω των Τριών Κυρίων
της Τριπλότητάς του. Εάν το ωροσκόπιο είναι ημερινό και ο Ήλιος βρίσκεται στην Πύρινη Τριπλότητα, τότε:
Πρώτος Κύριος είναι ο Ήλιος, Δεύτερος ο Δίας και Τρίτος (συμμέτοχος) ο Κρόνος.
Εάν βρίσκεται στην Γήινη Τριπλότητα:
Πρώτη Κυρία είναι η Αφροδίτη, Δεύτερη η Σελήνη και Τρίτος (συμμέτοχος) ο Άρης.
Εάν βρίσκεται στην Αέρινη Τριπλότητα:
Πρώτος Κύριος είναι ο Κρόνος, Δεύτερος ο Ερμής και Τρίτος (συμμέτοχος) ο Δίας.
Εάν βρίσκεται στην Υδάτινη Τριπλότητα:
Πρώτη Κυρία είναι η Αφροδίτη, Δεύτερος ο Άρης και Τρίτη (συμμετέχουσα) η Σελήνη.

Εάν το ωροσκόπιο είναι νυκτερινό, εντοπίζουμε την Τριπλότητα της Σελήνης. Οι Τρεις Κύριοι της Τριπλότητας είναι ίδιοι με εκείνους της ημερινής γεννήσεως, με την διαφορά ότι ο Πρώτος παίρνει την θέση του Δευτέρου και ο Δεύτερος του Πρώτου, ενώ ο Τρίτος, ο συμμετέχων, παραμένει στην Τρίτη θέση. Π.χ.: Σελήνη στην Πύρινη Τριπλότητα: Πρώτος Κύριος ο Δίας, Δεύτερος ο Ήλιος και Τρίτος (συμμέτοχος) ο Κρόνος. Σελήνη στην Γήινη Τριπλότητα: Πρώτη Κυρία η Σελήνη, Δεύτερη η Αφροδίτη και Τρίτος ο Άρης κ.ο.κ.

Κατόπιν αξιολογούνταν το μέγεθος και η ταχύτητα προς τον προορισμό, αν δηλαδή ο προορισμός είναι γοργός και μακρύς, μέτριος ή μικρός (στάσιμος).

Ο ΣΥΝΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ:
Συνοικοδεσπότης είναι ο Κύριος των Ορίων που καταλαμβάνει ο Οικοδεσπότης, ασκώντας χρέη επιβλέψεως και στηρίξεως του Οικοδεσπότου. Αν π.χ. Οικοδέσποινα είναι η Αφροδίτη ευρισκόμενη στις 4ο Λέοντος, καταλαμβάνει τα Όρια Διός, οπότε τον τίτλο του Συνοικοδεσπότου φέρει ο Δίας. Σ΄αυτήν την περίπτωση, την ατζέντα της ζωής καθορίζει η Αφροδίτη, και χρέη επιβλέψεως επί της ατζέντας της ασκεί ο Δίας.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΟΥ ΩΡΟΣΚΟΠΙΟΥ (ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ)
Τέλος, Κύριος γεννήσεως είναι ο εκτελεστής της ατζέντας την οποία κατέχουν ο Οικοδεσπότης και Συνοικοδεσπότης και ορίζεται από τους εξής (κατά φθίνουσα σειρά ιεραρχήσεως) υποψήφιους πλανήτες, όπου ο υψηλότερος στην ιεραρχία φέρει τον τίτλο του Κυρίου του ωροσκοπίου:

1. Πλανήτης(–ες) στον Πρώτο Τόπο ή και στα Όρια της ανατέλλουσας μοίρας (ωροσκόπου).
2. Ο Πηδαλιούχος (Κύριος ωροσκόπου).
3. Ο Οικοδέκτωρ (Κύριος) της Σελήνης (κάτοχος του καραβιού).
4. Ο Κύριος του Δεκάτου Τόπου.
5. Ο Κύριος του Κλήρου της Σελήνης (Τύχης).
6. Πλανήτης(–ες) σε Επίφαση ή Δορυφόροι (~15ο γύρω από τον Ήλιο)
7. Πλανήτης(–ες) στην 2η Στάση (ορθοδρόμηση).
8. Ο Κύριος των Ορίων της Προγενέθλιας Συζυγίας (ο μηχανικός/κατασκευαστής του καραβιού/ζωής).

Όπως βλέπουμε, η ναυτική αλληγορία είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα τεχνική γενικού προσδιορισμού της ποιότητας και πορείας του ανθρώπου στις θάλασσες και τα λιμάνια της ζωής. Το πάντρεμα λοιπόν του Ελληνικού Ορθού Λόγου με τον Ποιητικό, Συμβολικό Λόγο, παράγουν ένα άριστης ποιότητας έργο, διαφωτίζοντας τον προορισμό ζωής, ενώ ταυτοχρόνως ικανοποιούν τον νου (Ορθός Λόγος) και την καρδιά (Ποιοτικός Λόγος).

(Υποσημείωση Γ.Γιαλαμά: Να σημειώσω πως η συμβολή του Robert Schmidt στην ανάδειξη και γνωστοποίηση της Ελληνιστικής Αστρολογίας είναι ανεκτίμητη. Η 'ναυτική αλληγορία' είναι δικής του επινοήσεως, ορμώμενος από την τάση των αρχαίων αστρολόγων να παρουσιάζουν την αστρολογία συχνά αλληγορικά. Δυστυχώς, ορισμένοι εκ των αστρολόγων της εποχής εκείνης χρησιμοποιούσαν κρυπτικό και γριφώδες ύφος, όχι προκειμένου να προστατέψουν την γνώση από τους αμύητους, αλλά να προκαλέσουν σκόπιμη σύγχυση κρατώντας την γνώση ως δικό τους αποκλειστικό προνόμιο. Το κυριότερο όμως πρόβλημα -που συνάμα προκαλεί τεράστιο πονοκέφαλο στους σύγχρονους αστρολογικούς κύκλους- είναι ότι ορισμένα κείμενα θεωρούνται εμβόλιμα, οπότε τίθεται θέμα όσον αφορά την γνησιότητα και πιστότητά τους. Συνεπώς δεν πρέπει να πέφτουμε με τα μούτρα στα κείμενα της ελληνιστικής περιόδου, αλλά να κρατούμε μια κριτική στάση και κυρίως να διασταυρώνουμε τα γραφόμενα. Δύσκολη δουλειά, πολύ δύσκολη θα έλεγα, διότι απαιτεί βαθιά ιστορική και φιλολογική γνώση, αλλά ιστορικά, η γνώση ποτέ δεν ήταν ποτέ ένα ανθόσπαρτο μονοπάτι, τουναντίον, ήταν (και είναι) ένα μονοπάτι γεμάτο αγκάθια.)